Ονομάστηκαν Μαντεμοχώρια από την τούρκικη λέξη μαντέμ=ορυκτό. Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας γνώρισαν μεγάλη οικονομική άνθιση που οφειλόταν στα μεταλλεία αργύρου και μολύβδου της ευρύτερης περιοχής. Oι κάτοικοι των χωριών αυτών εξόρυσσαν από το Στρατωνικό Ορος κυρίως(τον Αργυρόλοφο) ασήμι και μόλυβδο για τον σουλτάνο. Οι κάτοικοί των Μαντεμοχωρίων λοιπόν ήταν μεταλλωρύχοι και πολύ καλοί μεταλλουργοί. Οι Μαντεμοχωρίτες, εκτός από τα υπόλοιπα προνόμια, απολάμβαναν και μια σχετική αυτοδιοίκηση (υπήρχε βέβαια ο τούρκος αγάς, ο οποίος όμως μόνο επέβλεπε) και είχαν φτιάξει κάτι σαν ομοσπονδία την οποία διοικούσαν οι δώδεκα βεκίληδες (οι εκπρόσωποι δηλαδή των 12 Μαντεμοχωρίων).

Τα Μαντεμοχώρια ήταν: η Γαλάτιστα, ο Βάβδος, ο Καζαντζή Μαχαλάς (σημερινά Στάγειρα), ο Στανός, η Βαρβάρα, η Λιαρίγκοβη (σημερινή Αρναία), το Νοβοσέλο (σημερινό Νεοχώρι), ο Ισβορος (σημερινή Στρατονίκη), η Χωρούδα, τα Ρεβενίκια (σημερινή Μεγάλη Παναγία) και η Ιερισσός.